Linia Mołotowa (część północna) - to pas radzieckich umocnień utworzonych na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow. Umocnienia ciągnęły się wzdłuż wytyczonej przez okupantów, po podziale Polski, granicy z III Rzeszą.

Założeniem była budowa fortyfikacji bezpośrednio na pasie granicznym, z wykorzystaniem naturalnych przeszkód terenowych, zwłaszcza rzeki Bug i pagórkowego ukształtowania powierzchni. Linia Mołotowa składała się z 13 Rejonów Umocnionych (po rosyjsku - Ukrieplonnyj Rajon), z których każdy obejmował odcinek frontu o długości od około 80 do 100 kilometrów.

Rejony Umocnione Linii Mołotowa:

Telszewski Rejon Umocniony
Szawelski Rejon Umocniony
Kowieński Rejon Umocniony
Olicki Rejon Umocniony
Grodzieński Rejon Umocniony
Osowiecki Rejon Umocniony
Zambrowski Rejon Umocniony
Brzeski Rejon Umocniony
Kowelski Rejon Umocniony
Włodzimiersko-Wołyński Rejon Umocniony
Strumiłowski Rejon Umocniony
Rawsko-Ruski Rejon Umocniony
Przemyski Rejon Umocniony

W północno-wschodniej Polsce zachowały się schrony Grodzieńskiego, Osowieckiego, Zambrowskiego i Brzeskiego Rejonu Umocnionego.
Są to najczęściej żelazobetonowe schrony bojowy, które dzieliły się na trzy grupy, ze względu na sposób prowadzenia ognia: obiekty artyleryjskie, obiekty uzbrojone w broń maszynową oraz schrony obrony przeciwpancernej, posiadające armaty przeciwpancerne i broń maszynową.

Budowa linii umocnień rozpoczęła się w październiku 1939 r. Miały one chronić świeżo ustanowioną granicę radziecko-niemiecką, a być może służyć jako pozycje natarcia na Niemcy, planowanego przez Stalina. Część fortyfikacji była rzeczywiście zaawansowana technicznie, jednak wiele z nich pozbawionych było elektryczności i ogrzewania. Przed wybuchem wojny radziecko-niemieckiej zrealizowano jedynie jedną czwartą zakładanego planu budowy, która miała przewyższać rozmachem słynną Linię Maginota we Francji.