Oprócz dobrze nam znanych pieśni obrzędowych czy obyczajowych, ważną rolę w naszej kulturze ludowej pełniły pieśni historyczne. Służyły m.in. poradzeniu sobie z wydarzeniami wykraczającymi poza normalność w życiu społecznym. Dużą rolę w roznoszeniu wieści między środowiskami pełnili oczywiście wędrowni pieśniarze, lirnicy. Wraz z ich wędrówką wątki z jednej pieśni przenosiły się do innych.

Pieśni patriotyczne pełniły rolę pamiętnika, w którym zapisane zostały ważne dla danej społeczności wydarzenia historyczne. Z czasem, szczegóły historyczne wyblakły, zostały zaś wyeksponowane emocja, przeżycia ludzi.

Pieśni patriotyczne to pieśni rekruckie – lamentacyjne, wyrażające żal rozstania; heroiczne, niekiedy przybierające nawet dosadny, żartobliwy ton;  okupacyjne – w pieśniach partyzanckich czy wspominających o wysiedleniach.  

Pieśń wojskowa jest więc sumą różnych żywiołów i nastrojów społecznych.

Pieśń historyczna była śpiewana przeważne przez szlachtę. Chłopi nie posiadali pamięci historycznej, która jest związana z poczuciem patriotyzmu, natomiast szlachta stawała się świadoma przynależności narodowej.

W czasie realizacji zadania pn. „Pamiętam, więc jestem. Pamiętam, kim jestem” grupa mężczyzn postanowiła przypomnieć i przywrócić społeczeństwu pamięć o wydarzeniach i pieśniach historycznych. Sięgnęli po dawny, zapomniany niekiedy repertuar. Najstarsze pieśni śpiewane były, według przekazu śpiewaków, w czasie Powstania Styczniowego. Poniżej publikujemy teksty tych pieśni. Wkrótce pojawią się tu także nagrania poszczególnych utworów wykonane przez grupę, której przewodzi Marcin Lićwinko.